Żywioły: Powietrze 22 - Covu

V.

- KURWAAAA! – nie mogę się powstrzymać, kiedy znowu słyszę jej wezwanie, rozpaczliwe wołanie o pomoc. Nie do Assana, do mnie. Wzywa mnie, bo wie, że jej pomogę, a może czuje, że jestem bliżej? Dlaczego?

Mniejsza z tym, kurwa. Znowu ją zostawiłem i znowu przeze mnie może zginąć. Jasna cholera, co mnie podkusiło ,żeby poleźć do lasu, po cholerę mi to było? Miałem ją w garści, była moja, w całości. Mogłem zrobić wszystko, to sobie poszedłem. Logiczne, faktycznie.

Wzdycham, a po chwili biorę się za siebie. Daję sobie porządnego kopa w mózg.

„Idioto”, myślę, „ty sobie tu dywagujesz, a ona tam umiera.”

Biegnę ile sił w nogach i w duchu przeklinam moment, w którym pierwszy raz wsiadłem na motocykl. Od tamtego czasu nie biegałem, więc teraz tempo mam zabójcze. Zabójcze dla niej, bo jeśli nie zdążę, to będę mógł tylko wziąć łopatę i zakopać ją w tym chrzanionym lesie. Przyspieszam, bo wiem, że już niedaleko. Wpadam na polan, rozglądam się przez chwilę. Jasność oślepia nawet mnie. Kiedy przyzwyczajam się do niej i zauważam co się dzieje, przecieram oczy ze zdumienia. Cenie się cofają, dziewczyny leżą nieprzytomne gdzieś w okolicach środka obozu. Ziemia dookoła nich jest wypalona, Phoen walczyła, jak umiała. Cieni było za dużo, inaczej nie dałaby rady się chronić, tylko ścianą. Ale nie to przykuwa moją uwagę, nie to jest źródłem łuny w środku lasu. Na środku polany stoi ognisty lis wielkości hipopotama, połyka właśnie jeden z cieni i oblizuje się. Nie wierzę własnym oczom.

Zbieram szczękę z podłogi i podbiegam do dziewczyn. Phoen żyje, właśnie się podnosi i rozgląda. Nalani leży nieprzytomna, blada. Pochylam się nad nią.

- Pocałują ją, książę z bajki, to się może obudzi ta twoja śpiąca królewna… – ironizuje za moimi plecami ruda.

Uderzam ją lekko po udzie, żeby wiedziała, że zauważyłem dowcip. Przykładam palce do szyi Wody, wyczuwam bardzo słabe tętno. Pochylam się, chcę ją pocałować. Pewnie, że chcę! Właściwie to mógłbym nic więcej nie robić, no prawie. Delikatnie przyciskam usta do jej czoła, a wtedy tętno zanika na chwilę. Odsuwam się gwałtownie. Kurwa. Podnoszę się i odwracam gwałtownie. Kątem oka tylko zauważam, ze wielkiego lisa nie ma, a na jego miejscu stoi to maleństwo, które jeszcze niedawno towarzyszyło nam w ognistym namiocie.

- Co robiłaś? – łapię rudą za ramię. – Przegrzałaś ją?

Kiwa głową i wzrusza ramionami, a ja czuję jak mi rośnie ciśnienie. Wiem, że zaraz stracę panowanie nad sobą. Ściągam brwi i zaciskam pięści. Ona wie, że to ostrzeżenie, ale ignoruje je.

- Nie miałam wyjścia. – odpowiada, a widząc w wściekłość w moich oczach, dodaje – Alternatywnie mogłam im pozwolić, żeby ją zeżarli!

Prycham.

- I co teraz? – pytam, popycham ją. – Co mam teraz zrobić, co?! – podnoszę na nią rękę, ale nie uderzam, bo coś uwiesza się na moim łokciu. Strzepuję to z ręki i dopiero, kiedy ląduje na podłodze, zauważam, że to ten pieprzony lis. Jestem pewien, że ten sam, mimo, że jest trochę inny. Teraz jego futerko wydaje się być zrobione z ognia. Spoglądam na niego, a potem na nią.

- Co to, kurwa, ma być? – pytam, rozcierając krwawiący nadgarstek.

Phoenix uśmiecha się i podchodzi do zwierzaka. Głaszcze go po grzbiecie, a on wygina się, żeby być jeszcze bliżej jej dotyku.

- To jest ten, który nas uratował, kiedy ciebie znowu nie było.– odwarkuje.

Kręcę głową z niedowierzaniem.

- Odwal się! – krzyczę – Musiałem odejść, bo… - urywam, bo właściwie sam nie wiem czemu musiałem odejść. Zapada cisza, słychać tylko nierówny oddech Nalani. Cholera, z tego przejęcia nazywam ją pełnym imieniem, nawet w myślach. Co się ze mną dzieje?

Miotam się. Łażę w tę i z powrotem. Podchodzę do bledziutkiej blondynki. Chcę jej pomóc, zrobić cokolwiek, żeby chociaż otworzyła oczy, Ale kiedy tylko zbliżam się na odległość mniejszą niż trzy metry, jej oddech zamiera, a jej serce przestaje bić.

- KURWAAA! – wrzeszczę i padam na kolana waląc pięściami o ziemię.

Phoen łapie mnie za ramię i odciąga od niej.

- Daj jej odetchnąć. – mówi cicho. – Zobaczysz, wróci do nas. Jest po prostu koszmarnie osłabiona. – Poklepuje mnie po plecach, ale ja się nie ruszam. Czuję jak drżą mi wszystkie napięte mięśnie. Jestem wściekły na siebie, bo znowu zawiodłem. Ukrywam twarz w dłoniach i zaciskam pięści na włosach tak mocno, że czuję, że za chwilę wyrwę je, garściami. Oddycham głęboko, próbuję się uspokoić i zrozumieć to, co przed chwilą powiedziała moja partnerka. Ona wróci, musi wrócić…

Nagle czuję coś zimnego na twarzy. Odsuwam się gwałtownie. Musze wyglądać idiotycznie, bo Phoen się śmieje. Rozglądam się. Mały rudzielec znowu do mnie podchodzi i liże mnie po nosie. Spoglądam na rudą. Uśmiecha się zachęcająco.

- Chyba cię Covu polubił… - mówi.

- Covu? – warczę, wskazując lisa, Phoen przytakuje.

- No – zakłada ręce na piersi. – To akronim. – wyszczerza zęby w ironicznym uśmiechu. Kiwam dłonią, żeby kontynuowała, choć wiem, czuję podskórnie co się kroi. - Czemu Odważny Valien Uciekł – Oznajmia, po czym zniża głos do szeptu i dodaje: - od panienki, która mu się podoba.

Marszczę brwi. Sam chciałbym wiedzieć czemu…

Na polanę wpada Omala. Wygląda na wściekłą. Nie czaję. Za nią biegnie Keb. Łapie ją za ramię tak mocno, że on prawie się przewraca. O coś się kłócą, ale nie wiem o co, wyłączam się dosłownie po chwili, bo na polanę wpada też Assan. Rozgląda się szybko, jego wzrok praktycznie od razu fiksuje się na Nalani. Podbiega do niej, potrącając mnie po drodze. Mam ochotę mu przywalić, ale albo to ja jestem zbyt wolny, albo on jest za szybki. Podnoszę się tylko ciężko i wlepiam w niego wzrok.

Klęka przy niej. Robię krok do przodu, ale Phoen łapie mnie za ramię i ciągnie do tyłu. Wyrywam się, znowu idę do nich. Znowu mnie łapie. Szarpie mocno, obraca mnie tyłem do nich. Kładzie mi dłoń na piersi. Zaczynam słyszeć swój urywany oddech i bicie serca, takie całkiem nienaturalne. Przez chwilę patrzy mi w oczy. Uspokaja mnie.  

- Val, nie. – szepcze – Spójrz…

Odwracam się powoli. Assan trzyma Lani na kolanach, przytula ją i kołysze, całuje. Zaczyna się we mnie gotować. Już chcę iść powiedzieć mu co o tym wszystkim myślę, wyjaśnić mu, że ona jest moja, na zawsze, ale ruda mi nie pozwala.

- Czekaj. – mówi.

Marszczę brwi, bo nie wiem na co mam czekać. Przyglądam im się, choć to boli jak cholera. Po chwili zauważam to, co Phoenix. Nie umiem tego powstrzymać. Westchnienie ulgi. Wracają jej kolory. Otwiera oczy.

- Cześć kochanie – Assan mruczy do niej, a ona wtula się w niego.

Niech to szlag!