Somewhere in between 11

Budzi mnie przeraźliwe dzwonienie. Przenikliwy dźwięk wstrząsa całym moim ciałem tak mocno, że aż się kulę. Po dłuższym czasie nastaje całkowita cisza, ale trwa tylko kilka sekund i znów słyszę ten okropny dźwięk. Sytuacja powtarza się kilka razy. Pamiętam, że słyszałam go już kiedyś. Dawniej oznaczał kradzież, przekroczenie jakichś norm, ostrzegał mieszkańców, że muszą szukać kogoś, kto dziwnie się zachowuje, muszą zwrócić na niego uwagę, bo być może właśnie popełnił przestępstwo.

Rozglądam się. Dźwięk dzwonka jeszcze długo dźwięczy mi w uszach. Simona nie ma w sypialni. Wygrzebuję się z łóżka i idę do salonu. Tam też go nie ma. Patrzę na zegarek, jest bardzo wcześnie. Zastanawiam się gdzie poszedł, ale przypominam sobie, że przecież jest policjantem i być może miał służbę jakoś z samego rana.

Idę w stronę łazienki. Mam rękę na klamce, kiedy drzwi do boksu z hukiem wpada Simon. Szybko zamyka za sobą drwi i opiera się plecami o ich gładką, metalową powierzchnię. Odwracam się, żeby mu się lepiej przyjrzeć. Dyszy ciężko, patrzy w sufit. W reku coś ściska, ale nie jestem pewna co to jest. Marszczę czoło.

Zauważa mnie dopiero po jakimś czasie. Szybko chowa do kieszeni to, co przyniósł i uśmiecha się.

- Wstałaś? – pyta niewinnie.

Kiwam głową.

- Trudno było spać przy tym hałasie.

Porusza się niespokojnie.

- Jolie, ja… - urywa.

Podchodzę do niego szybko i kładę mu dłonie na ramionach.

- Nikomu nie powiem – zapewniam go.

Taki mam zamiar. Nie mogę go wydać, nie mogę go zdradzić, nie po tym co dla mnie zrobił, nie po tym jak się zachował… Nie mogę na niego donieść. Nie obchodzi mnie co ukradł, nie ma to dla mnie żadnego znaczenia.

- Nie zapytasz dlaczego to zrobiłem? – ściąga brwi, ale na jego czole nie pojawia się charakterystyczna zmarszczka w kształcie litery V, która zawsze pojawiała się u Robina kiedy był zafrasowany albo zdenerwowany. Oni jednak nie są identyczni. Może uda mi się jakoś…

Nie, wiem, ze mi się nie uda… Nigdy nie zapomnę. Nie wiem nawet czy chcę zapomnieć.

Świadomość tego, że to, co było już nie wróci jest bolesna, owszem, ale nie mogę mieć pretensji  do nikogo. Nie mam też żalu.

- Simon, cokolwiek zrobisz, będę ci dozgonnie wdzięczna za to, że chronisz teraz mnie i dziecko. – biorę jego dłoń i kładę na swoim brzuchu – Oboje będziemy ci wdzięczni.

Uśmiecha się lekko i oddycha z ulgą.

- Myślałeś, że po tym wszystkim mogłabym na ciebie donieść Ianowi? – wzdycham – Naprawdę myślisz, że upadłam tak nisko?

Kręci głową. Kładzie mi rękę na policzku i pociera go lekko.

- Nie, ale… - urywa

Nie musi mówić nic więcej. Wiem, że przeraża go to, do czego się zobowiązał, wiem, że to nie jest życie jakiego pragnie, wiem… Wiem, że to będzie dla niego trudne i wiem, że on ma tego świadomość. Wiem, że w nocy delikatnie gładził moje ciało. Nie chciał, żebym wiedziała, ale nie mógł się powstrzymać. Wiem, że pragnie, żebym poczuła do niego to samo, co on czuje do mnie, ale ja nie potrafię… Nie umiem powiedzieć czy kiedykolwiek będę w stanie dotknąć go tak, jak Robina, czy kiedykolwiek pocałuję go i poczuję coś choćby trochę zbliżonego do żaru, jaki rozpalał tylko on...

- Wiem… - szepczę. – Przepraszam, że to tak musi wyglądać…

Mam łzy w oczach. Naprawdę chciałabym, żeby był szczęśliwy, chciałabym dać mu szczęście, ale nie potrafię. Podnoszę na niego wzrok i widzę, że ociera łzy.  Czuję się naprawdę okropnie. Przyciągam go do siebie i obejmuję. Przykładam policzek do jego piersi. Chcę go jakoś pocieszyć, ale nie mogę znaleźć słów. Ten gest to jedyne na co mnie w tej chwili stać. Chcę coś powiedzieć, ale drzwi otwierają się nagle i staje w nich Ian. Mierzy nas wzrokiem od góry do dołu.

Simon odsuwa mnie od siebie. Wiem, że robi to niechętnie, ale wiem też, że musi to zrobić, bo jeśli przegnie, Ian go zabije. Nie będzie miał skrupułów.

- Było włamanie – mówi omijając mnie wzrokiem.

Przyglądam się Simonowi i widzę, że jego ręka wędruje bezwiednie w stronę kieszeni. Ian chyba też zauważył ten gest i może zaraz odkryć, że sprawca stoi przed nim. Podchodzę do Simona jednocześnie wyciągając z kieszeni spodni od piżamy list, który dostałam od Robina. Łapię go za prawą rękę, która wysuwa się z kieszeni pusta. Podaję mu list tak, żeby Ian tego nie zauważył.

- Co tam masz? – pyta.

- Coś, co musze zwrócić pewnemu idiocie. – mówi bez namysłu Simon i wyciąga do Iana rękę z listem.

Domyślił się co mu dałam. Ściska lekko moje palce, jakby chciał mi podziękować za uratowanie skóry.

Ian patrzy na mnie pytająco.

- Nie chciałam tego więcej oglądać! – warczę – Nie chcę pamiętać o… - urywam i zaczynam płakać.

 – Świetnie. – kwituje Ian -  Natychmiast idź do Beneath i zanieś mu to. Powiedz im też, że mamy szkolenie policji teraz przez następnych kilka dni…

Simon kiwa głową i wychodzi.

- A ty – zwraca się do mnie Ian – Idź się umyj i ubierz jakoś ładnie. Przyniosę dla ciebie perukę i ciuchy na dziś. – marszczy nos – okropnie wyglądasz bez włosów.

Kiwam głową i posłusznie idę do łazienki. Zamykam za sobą drzwi i trzy razy upewniam się, że są właściwie zaryglowane. Słyszę, że ktoś wychodzi z boksu, a potem wraca. Rozbieram się i wchodzę pod prysznic. Obmywam całe ciało.

Świadomość odrzucenia siedzi we mnie głęboko i boli dokładnie tak jak wczoraj. Woda tym razem tylko ją rozbudza, bo jej szum przypomina mi o wodospadzie, który tak dużo dla nas znaczył. Tam zgodziłam się być jego żoną, tam po raz pierwszy powiedział mi, że mnie kocha, a ja powiedziałam mu to samo… Wyganiam łzy z oczu. Nie mogę się tym martwić. Gładzę swój brzuch i próbuję się cieszyć, że ono jest bezpieczne, że ma kogoś, kogo będzie mogło nazywać tatą, nawet jeśli nie jest to jego biologiczny ojciec… Ma szczęście…

Biorę głęboki oddech, owijam się ręcznikiem i wychodzę. Na kanapie leży blond peruka, łudząco podobna do moich naturalnych włosów. Zakładam ją i  wracam do łazienki, żeby spojrzeć w lustro. Blizny na głowie w zasadzie nie widać. Przypominam dawną siebie. Uśmiecham się do swojego odbicia.

Wracam do salonu i dopiero teraz zauważam jakie ubranie przygotował dla mnie Ian. Ogarnia mnie przerażenie. Na kanapie leży długa, biała suknia. Marszczę czoło i zaczynam się zastanawiać jakim cudem Simon i Ethan ukryli fakt, że kiedy mnie znaleźli byłam ubrana podobnie. Podejrzewam, że po prostu mnie rozebrali, podejrzewam, że zrobili to, żeby mnie chronię przed gniewem Iana, ale teraz to już nie ma znaczenia, bo Ian i tak wie, że byłam żoną Robina. Dowiedział się o tym z ostatniego listu.

Nie spieszę się, zakładam suknię. Kiedy kończę, otwierają się drzwi. Stoi w nich Simon. Jego oczy rozszerzają się na mój widok, a na twarzy pojawia się uśmiech, który za chwilę niknie.

Podchodzi do mnie i podaje mi list, który dałam mu jakiś czas temu.

- Wiem ile to dla ciebie znaczy… - mówi.

Kiwam głową. Biorę od niego zwitek papieru i wsuwam go do stanika po lewej stronie, przy piersi.

- Dlaczego mi go dałaś? – pyta – Dlaczego ryzykowałaś, żeby mnie chronić?

- Dlatego, że ty zrobiłbyś to samo dla mnie. – mówię cicho, a on obejmuje mnie i przyciąga do siebie mocno. Całuje czubek mojej głowy.

- Dziękuję – wzdycha cicho.

Po chwili w drzwiach staje Ian, rzuca Simonowi garnitur i odwraca się.

- Za godzinę się spotykamy! – warczy .

Simon porusza się niespokojnie.

- Myślałem, że będziesz miała więcej czasu… Chciałem, żeby to jakoś dłużej trwało.

Wzruszam ramionami.

- Najwyraźniej Ian ma inny plan. – mówię – Może to i lepiej. Miejmy to za sobą.

Krzywię się, bo wiem jak to zabrzmiało. Nie  mam odwagi na niego spojrzeć, ale wiem, że go to zabolało, bo drgnął niespokojnie.

Czemu ja go w ten sposób ranię? Czy nie mogłabym po prostu być mu wdzięczna? Czemu czuję, jakby ten dzień miał być moim ostatnim? Czemu czuję, jakby on był przekleństwem, a nie błogosławieństwem? Czemu uważam, ze to koniec mojego życia, a nie początek?

Nie wiem. Jestem na siebie wściekła za te myśli, ale nie umiem się ich pozbyć.

Simon odsuwa się ode mnie.

- Przepraszam – szepczę, ale on tylko macha ręką i idzie do łazienki. Słyszę prysznic, po kilkunastu minutach wychodzi ogolony i ubrany.

Próbuję się zmusić do uśmiechu. Obiektywnie rzecz biorąc jest zabójczo przystojny, ale nie potrafię tak na niego patrzeć. Dla mnie on po prostu nie jest Robinem…

Patrzy na mnie, jakby próbował wybadać mój nastrój. Chciałabym coś powiedzieć, ale wszystko co czuję, jest niewłaściwe. Mam mu powiedzieć, że go nie kocham? Mam mu powiedzieć, że wiem, że dla mnie to nigdy nie będzie „to”? Co mam mu powiedzieć?

- Simon… - zaczynam. – Nie musisz…

Podchodzi do mnie w dwóch krokach i próbuje się uśmiechnąć, ale wychodzi z tego tylko smętny grymas.

- Jolie, obiecałem ci… - mówi cicho. – Miałem nadzieję, że może z czasem…

Kręcę głową. Nie mogę mu tego obiecać, nie mogę i raczej jestem pewna, że nic z tego nie będzie.

- Słuchaj, nie mamy wyboru teraz. – przyciąga mnie do siebie – Zaufaj mi, a wszystko będzie dobrze.

Podnoszę na niego wzrok.

- O czym ty mówisz? – pytam.

Otwiera usta, ale w tym momencie w drzwiach staje Ethan.

- Musimy iść. – mówi.

Kiwamy głowami i idziemy razem z nim do pastora Underground. Ian stoi w wejściu. Simon i Ethan wchodzą do środka i stają przed ołtarzem, a ja z trudem powstrzymuję łzy. Ian wyciąga do mnie rękę, chce mnie poprowadzić do ołtarza. Nie protestuję. Jest mi kompletnie wszystko jedno. Ten ślub to i tak jedna wielka farsa.

Wzdycham ciężko, kiedy Ian robi pierwszy krok. Kaplica jest pełna ludzi, których nie znam, przy ołtarzu stoją mężczyźni z którymi nie jestem emocjonalnie związana. Nie czuję ani podniecenia, ani dziwnego strachu, który towarzyszył mi  podczas ślubu z Robinem.

Ian podaje moją dłoń Simonowi, a on ściska ją lekko i uśmiecha się do mnie.

Próbuję jak mogę, ale nie potrafię odwzajemnić tego gestu. Odwracam się do pastora, bo patrzenie w błękitne oczy Simona powoduje, że wszystko w środku skręca mi się z żalu.

- Czemu chcecie wziąć ślub? – pyta pastor.

Spuszczam wzrok. Ja nie chcę, ale wiem, że muszę. Simon znowu ściska moje palce.

- Bo się kochamy, prawda?

Podnoszę wzrok i patrzę na niego. Wiem, ze z jego strony jest to prawdziwa deklaracja. Wiem, że on mówi co czuje i bardzo bym chciała, żeby jego uczucia wystarczyło dla nas obojga ale obawiam się, że to niemożliwe…

- Tak… - mówię cicho, nie patrząc Simonowi w oczy.

Pastor uśmiecha się.

Simon wyciąga obrączkę i wsuwa mi ją powoli na palec.

- Kocham cię, Jolie – mówi, a ja mam ochotę się rozpłakać. – Kocham cię tak bardzo, że zrobię dosłownie wszystko, żebyś była szczęśliwa. – wzdycha, obrączka zatrzymuje się na końcu mojego palca. – Poświęcę dla ciebie wszystko… Poświęcę nawet swoje szczęście, jeśli będę musiał.  Bez wahania.

Cały czas patrzy mi w oczy. Ręka mi drży kiedy wkładam jego obrączkę. Nie wiem co mam powiedzieć, nie mogę mu powiedzieć tego, co chciałby usłyszeć, nie mogę kłamać o uczuciach, nie potrafię, nie w ten sposób i nie w tym stopniu…

- Simon, ta obrączka to symbol mojej dozgonnej wdzięczności i tego, że doceniam każdy twój gest, każde słowo i że cenię twoje uczucia ponad wszystko.

Pastor kiwa głową i oznajmia, że od teraz jesteśmy małżeństwem.

Łzy lecą mi po policzkach, a Simon ociera je kciukiem. Całuje mnie w policzek, a potem przez chwilę mi się przygląda jakby pytał o zgodę. Ściskam jego lewą dłoń i choć on nie wie jak ogromne znaczenie ma to, że złapałam jego lewą rękę, a nie prawą, to pochyla się nade mną i przyciska usta do moich. Całuje mnie z taką samą pasją jak Robin, ale ja nie umiem mu w ten sam sposób odpowiedzieć.

Tłum wiwatuje. Przenosimy się do dużej sali. Gra muzyka, ludzie tańczą, obejmują się, przytulają i całują...  Wszyscy wyglądają na względnie szczęśliwych. Simon rozmawia o czymś z Ethanem po czym podchodzi do mnie i całuje mnie lekko w policzek. Pozawalam mu na to, bo wiem, ze dziś musimy udawać strasznie zakochanych. Tylko kilka osób zna prawdę, reszta musi uważać, że nasza miłość jest silniejsza od wszystkiego…

- Mam dla ciebie niespodziankę – szepcze wprost do mojego ucha, po czym łapie mnie za rękę.

- My się już oddalimy do swojej sypialni – krzyczy na całe gardło, a potem przygarnia mnie i całuje mocno. 

Jestem tak zaskoczona, że nie reaguję. Tłum wiwatuje, a Simon ciągnie mnie za rękę przez kolejne korytarze, aż w końcu stajemy przed drzwiami jego boksu… Naszego boksu.

Simon odwraca mnie do siebie, kładzie mi ręce na ramionach i bierze głęboki oddech.

- To, co mówiłem na ślubie, to prawda, Jolie…

- Wiem.. – szepczę.

Przytłacza mnie poczucie winy, że go tak wykorzystuję.

- I dlatego dziś rano ukradłem to, co ukradłem i dlatego teraz za drzwiami zobaczysz to, co zobaczysz… - urywa.

Marszczę czoło i patrzę na niego. Zupełnie nie rozumiem co mówi…

- Proszę cię tylko, żebyś nie wysnuwała pochopnych wniosków. – szepcze – Chcę dla ciebie jak najlepiej.

Naciska klamkę i puszcza mnie przodem. Jest całkowicie ciemno, więc z początku nic nie widzę. Simon popycha mnie do przodu, łapie mnie za rękę i prowadzi do sypialni. Otwiera drzwi i zapala światło.

Nie wierzę w to co widzę, jak on mógł mi to zrobić?! Dlaczego się nade mną znęca, dlaczego?! To nie jest dobry prezent, to nie…

Czuję, że za chwilę pęknie mi serce…

- Nieeee.. – zduszony krzyk wyrywa się z mojego gardła, gdy on niepewnie podchodzi do mnie wspierając się na kulach i wyciąga do mnie ręce w błagalnym geście.

Opadam na kolana i przyciskam obie dłonie do serca, bo nie mogę znieść tego bólu…

- Nie…