Beneath 25

Nie chcę płakać, nie chcę mu pokazywać, że się boję i że nie mam już siły na walkę, ale łzy same lecą mi po policzkach. Jego ręce na moim ciele są jak rozżarzone pręty. Jego dotyk mnie pali. Jest zbyt brutalny i zbyt nachalny, nie podoba mi się. Jego dłonie wciąż są wilgotne, zastanawiam się czy nie używa chemii, ale jestem prawie pewna, że nie. Czuję wyłącznie odrazę, a przy chemii to by było raczej niemożliwe…

- Jolie, nie bój się… - Ian ociera łzy z moich policzków.

Jak mam się nie bać? Próbuje mnie zmusić do czegoś czego nie chcę, mimo, że wyraźnie daję mu do zrozumienia, że nie powinien. Grzmocenie pięściami i wrzaski nie wystarczyły. Kręcę energicznie głową, żeby odwiązał koszulę z moich ust. Przygląda mi się przez chwilę i spełnia moją prośbę.

- Nie rób tego – proszę spokojnie. – Nie chcę… - przełykam łzy.

Uśmiecha się tak, jak to robił, kiedy przechodziłam przez symulacje niebieskich. Przez chwilę widzę dawnego jego, mojego przyjaciela, kogoś komu kiedyś ufałam, słusznie czy nie…  ale zaraz znowu zaczyna mnie dotykać i czar pryska. Jestem wściekła i walę go po łapach.

- Nie! – wrzeszczę – rozumiesz?!

Uśmiecha się i zbliża do mnie. Zatyka mi usta dłonią i całuje w szyję. Spinam się cała, bo to jest miejsce, które jest dla mnie szczególnie znaczące. Nie wiem dlaczego, ale uwielbiam, kiedy Robin dotyka mojej szyi. Nie ma znaczenia czy tylko muska ją dłonią, czy całuje, zawsze przechodzą mnie niesamowicie przyjemne dreszcze. Teraz to jest tak koszmarnie sztuczne i okropne, że nie mogę tego znieść i znów łzy płyną mi po policzkach. Odpycham go, ale jest dużo silniejszy i nie daję rady. Przypominam sobie, jak Robin się ze mnie śmiał, kiedy mówiłam mu, ze dam sobie radę z Ianem. Miał rację. Nie mam żadnych szans. Ian przyciska biodra do moich. Odwracam głowę w bok.

- Jolie… - szepcze mi prosto do ucha.

Zaciskam zęby i zamykam oczy. Nie, nie chcę tego, nigdy nie chciałam. Nienawidzę go co raz bardziej z każdą minutą. Nienawidzę!

- Przestań – proszę, kiedy dobiera się do mojego stanika.

Nie słucha. Majstruje przy zapięciu i zdejmuje mi go. Moje ręce automatycznie wędrują do góry, zasłaniam się, ale on łapie mnie za nadgarstki i przyciska mi ręce do ściany za moimi plecami. Szarpię się i rzucam, ale biodrem dociska mnie do zimnego kamienia i już nie mam żadnego ruchu.

- Nie… - cicha prośba wyrywa się z moich ust.

Ian uśmiecha się. Jego usta wędrują od mojego ucha, przez szyję i obojczyk aż do piersi. Wzdrygam się, ale nie mam możliwości ruchu. Jego ciało blokuje moje. Jestem na skraju rozpaczy, bo wiem, że za chwilę zmusi mnie do czegoś czego nie chcę. Doskonale wiem o co mu chodzi i to mnie przeraża. Znów zaciskam powieki, żeby chociaż go nie widzieć. Może uda mi się wyobrazić sobie, że to Robin… może… Nie! To niemożliwe. On mnie tak nie dotyka. Wszystko jest nieodpowiednie, niedelikatne, nie takie, jak powinno być.

- Robin… - płaczę – pomóż mi…

Wzywam go, choć wiem, że nie usłyszy. Wiem, że został w Beneath i pewnie właśnie szaleje z rozpaczy, bo nie wie co się ze mną dzieje. Możliwe, że robi coś głupiego, bo myśli, że go zostawiałam. Liczę na Blake’a i jego rozsądek… 

Ian schyla się do moich majtek, ale drzwi otwierają się nagle i uderzają go w tył głowy. Ktoś musiał mieć klucz. Nie wiem kto, nie interesuje mnie to. Ian upada. Ja łapię swoje ubrania i szybko wypadam na korytarz nie oglądając sięga siebie. Słyszę, że Ian jęczy i mamrocze coś, żeby mnie zatrzymali, ale ja biegnę. Nie mam zamiaru się zatrzymywać dopóki nie dotrę do Beneath. Kiedy dopadam do schodów do zejścia słyszę za sobą Iana.

- Stój Jolie, jeśli nie chcesz, żebym ją zabił!

Zatrzymuję się. Jestem pewna, że ma Jill. Odwracam się i widzę dziewczynę, ale to nie Jill. Nie spodziewałam się tego. Dwóch mężczyzn bierze mnie pod ramiona. To policja. W jednym z nich rozpoznaję Ethana, ale się nie odzywam. Widzę, że stara się na mnie nie patrzyć, żeby zapewnić mi choć odrobinę prywatności i żeby mnie nie krępować. On się stara. Jego towarzysz nie. Jego ręka co chwilę ląduje na moim pośladku, albo przypadkiem muska moje piersi. Wzdrygam się i kopię go w kostkę. Krzywi się z bólu i wymierza mi policzek. Twarz już mnie piecze. Jestem pewna, że jutro będę miała sine ślady pod okiem, ale to mnie nie obchodzi.

- Po cholerę przylazłaś – cedzi Ian. Nie mówi do mnie tylko do niej.

Zmieniła się od czasu kiedy ostatnio ją widziałam. Jej rude włosy wypłowiały, a oczy są jakby przygaszone, ale kiedy spogląda na niego jej twarz się rozjaśnia. Nic z tego nie rozumiem i dopiero, kiedy jej spojrzenie przenosi się na mnie dociera do mnie, że ona go kocha. Po prostu.

Policjanci popychają mnie i upadam na kolana przed Ianem.  Ubrania wypadają mi z rąk i rozsypują się po podłodze. Łapie mnie mocno za ramię i stawia do pionu. Nie patrzę na niego, tylko na nią.

- cześć – mówię i ściskam jej dłoń.

Wyrywa się z mojego uścisku.

- Nie dotykaj mnie! – krzyczy. – Chcesz mi go odebrać!

Patrzę na nią szeroko otwartymi oczami.

- Tak, jak odebrałaś mi Robina, teraz chcesz mi odebrać Iana. Oni nie należą do ciebie, Jolie!

Potrząsam głową. Nie mogę się na nią złościć. Nie wiem co on jej zrobił, ale wiem, że ma jakieś urojenia. Znowu łapię jej dłoń i ściskam lekko.

- Jelena, Ian jest twój. – uśmiecham się do niej.

Przez chwilę widzę w jej twarzy cień zrozumienia, ale potem on szepcze jej coś do ucha i po chwili dostaję od Jeleny w ucho. Boli, piecze i dzwoni. Nie wiem jak to zrobiła, ale jej uderzenie bolało o wiele bardziej niż którekolwiek z wcześniejszych.

Ian prowadzi nas z powrotem do gabinetu. Tym razem nie ma wolnej ręki wiec nie zamyka drzwi na klucz, ale wiem, że zaraz po drugiej stronie stoi dwóch policjantów, bo skinieniem głowy kazał im tam czekać.

- Jolie… - mówi niskim głosem. – Nie rób tak więcej – kiwa mi palcem przed nosem. – Łamiesz mi serce…

To już przesada.

- Chętnie złamałabym ci cokolwiek innego! – odparowuję.

Jelena przygląda mi się badawczo.

- Nie mówisz poważnie – Ian znów gładzi mnie po twarzy i przyciąga mnie do siebie, żeby mnie pocałować. Naciska mocno na moje wargi. Krzywię się i odwracam bokiem. Uderza nosem w mój policzek. Trzęsę się w ściekłości.

- Zostaw mnie! – cedzę przez zęby. – Ona cię kocha. Z nią się baw! – warczę

Jelena otwiera szeroko usta.

- Bawię się – Ian przyciąga ją do siebie i całuje krótko.

Widzę rozanielenie na jej twarzy, którego kompletnie nie rozumiem, bo Ian to drań, ale jeśli jej jest z nim dobrze, to jej sprawa. Wiem, że on może jej zrobić krzywdę, ale mnie to nie obchodzi. Przestało mi zależeć na jej bezpieczeństwie po tym jak doprowadziła do tego, że musiałam uciekać i porzucić Robina.

Czuję jak ktoś łapie mnie za dłoń. Spoglądam w dół. To Jelena. Ian całuje jej szyję, a ona przyciska go do siebie i kiwa głową w stronę drzwi. Jestem jej za to wdzięczna. Czekam jeszcze chwilę, bo wiem, że musie mieć jakiś plan. Popycha go mocno, a on cofa się aż siada na biurku i przyciąga ją do siebie. Stoję przez chwile i mu się przyglądam z rozchylonymi ustami, bo wiem, że on tez na mnie patrzy, ale po chwili Jelena się nim zajmuje i mam wolną drogę. Nie  mam ubrań, ale się tym nie przejmuję. Wybiegam na korytarz.

- Zatrzymajcie ją! – wrzeszczy Ian, ale Jelena skutecznie go powstrzymuje przed ruszeniem w pogoń za mną.

Ethan stoi i udaje, że mnie nie zauważył. Widzę jego broń w kaburze. Nie zapiął jej. Myślę, że zrobił to specjalnie. Przez chwilę zastanawiam się co powinnam zrobić, ale pistolet kusi. Muszę jakoś pozbyć się drugiego policjanta. Wyciągam broń i strzelam mu w nogę, żeby nie mógł mnie gonić. Puszczam się pędem przed siebie. Uciekam. Biegnę prosto do schodów. Ethan pędzi za mną, ale udaje, że kuleje, żeby mnie nie dogonić. Dopiero na schodach dopada mnie.

- Tu nie ma kamer – sapie i ściąga bluzę, żebym miała się czym okryć.

- Dziękuję. – uśmiecham się do niego.

- Nie idź do wejścia Robina. – mówi – jest spalone. Wiem, że do niego jest bliżej, ale nie możesz.

Kiwam głową.

- Pójdę do tego, którym weszłam za pierwszym razem.

Ethan uśmiecha się.

- Dlaczego nie uciekniesz ze mną? – pytam.

- Nie zostawię rodziny – kładzie mi rękę na ramieniu.

Rozumiem go, więc kiwam głową.

- Jeszcze raz dziękuję – uśmiecham się.

- Zawsze do usług – odpowiada i uśmiecha się do mnie szeroko. – Wracaj do niego. pokazuje mi wyjście na poziomie Beneath.

Uśmiecham się szeroko.

- Jaki dziś dzień? – wciąż nie wiem ile czasu spałam, więc nie wiem czy jest poniedziałek czy wtorek…

- Środa – odpowiada Ethan.

- O matko! – zegarek na ścianie gabinetu Iana wskazywał jedenastą. Ślub. Cholera. Zrywam się do biegu. Wypadam na korytarz i biegnę do wejścia, które było oznaczone na mapie mojego taty. Pamiętam dokładnie trasę. Skręcam co chwila w inną stronę. Pędzę, jakby gonił mnie tabun policjantów, ale tu nikogo nie ma. Za piątym z kolei zakrętem wpadam na kogoś. Cholera, nie sprawdziłam. Zaraz zaprowadzą mnie z powrotem do Iana. Jakieś ręce zaciskają się na moich ramionach. Czuję czyjś oddech na szyi. Jest ciemno, nie mam pojęcia kto mnie trzyma, więc szarpię się. Chcę się wydostać. Może uda mi się dopaść włazu do Beneath zanim ten ktoś mnie dogoni. Walę go pięściami. Mocno.

- Jolie… - szepcze mi do ucha.

Sztywnieję chyba znam ten głos, ale jestem tak zdenerwowana, że nie umiem go przypisać do twarzy.

- Jolie, uspokój się, to ja… - przyciska mnie mocno do siebie, a ja czuję jak otacza mnie znajome ciepło i powoli się rozluźniam.

- Robin… - szepczę. – przyszedłeś po mnie…

Śmieje się lekko, odgarnia włosy z mojej szyi i całuje mnie delikatnie.

- Zawsze po ciebie przyjdę. – szepcze, a jego wargi przesuwają się w górę mojej szyi i po szczęce, żeby w końcu odnaleźć moje usta.

Taaaaak. Tego mi było trzeba. On wie jak mnie dotykać, żeby było mi dobrze. Zaciskam dłonie na jego koszuli i przyciągam go mocniej do siebie. Przez chwilę zapominamy gdzie jesteśmy. Nie możemy się nacieszyć sobą, aż w końcu on bierze mnie na ręce i niesie do włazu.

- Co ci zajęło tyle czasu? – pytam.