Zwierciadła 21 - Powrót koszmarów

Obudził ich straszny hałas. Mieli wrażenie, jakby nad nimi ktoś usiłował rozwalić ściany. Spojrzeli na siebie ze zdziwieniem. Kiedy ich oczy się spotkały, uśmiechnęli się. Mark delikatnie przesunął dłonią po jej nagim ramieniu.  Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, przypominając sobie wczorajszy wieczór. Przez ich twarze przebiegł cień zadowolenia.

Kolejny głuchy łomot sprowadził ich na ziemię.

− Czy to też jakieś treningi? − Spojrzała na niego pytająco.

− Nie. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek coś takiego słyszał.

Przeciągły kobiecy wrzask zakończył się kolejnym hukiem. Jakby ofiara straciła przytomność. Eve zbladła i zaczęła się trząść. Wróciły wspomnienia z dzieciństwa. Usiadła z podkulonymi nogami i zaczęła się kiwać w przód i w tył.

− Eve, co to mogło być, jak myśl… − zaczął, ale spojrzał na nią i urwał w pół słowa. − Eve? Co się dzieje? – Eve dalej bujała się w przód i w tył. Jej wzrok utkwiony był gdzieś w przestrzeni. Nie słyszała go.

Kolejny wrzask. Znowu głuchy łomot i cisza. Eve zatrzęsła się, zacisnęła dłonie na uszach i zaczęła bezgłośnie łkać. Po jej policzkach spływały ogromne łzy.

− Eveline! Spójrz na mnie! − Złapał ją za ramiona i próbował zmusić do spojrzenia na siebie.

Znowu krzyk. Tym razem przeciągły. Jakby kobieta o coś błagała. Po chwili cisza.

Eve zamknęła oczy i skuliła się jeszcze bardziej. Mark wstał, założył szybko spodnie i koszulkę. Znowu huk. Zarzucił na Eve sukienkę, wziął ją na ręce i wyniósł z pokoju. Na korytarzu łomot był jeszcze głośniejszy. Popędził do windy i zjechał na dół. Wyszedł na dwór. Eve dalej kuliła się w jego ramionach. Czuł jej przyspieszony oddech. Przeszedł na drugą stronę ulicy i wszedł do parku. Usiadł z nią na trawie. Delikatnie zaczął ją kołysać i szeptać jej do ucha.

− Jestem przy tobie. Nic ci nie grozi. Nikt cię nie skrzywdzi. Nie musisz się bać. Obronię cię przed każdym złem. Obiecuję… − Cały czas mocno ją obejmował, żeby się nie bała, że ją zostawi. W ten sposób chciał jej zasygnalizować, że to, co mówi, to prawda. Był gotów na każde poświęcenie, żeby ją chronić. Oddałby za to własne życie.

 Siedzieli tak ponad godzinę, aż w końcu Eve zaczęła się rozluźniać. Oparła głowę na jego ramieniu i rozpłakała się.

− Myślałam, że to już koniec moich koszmarów… że nigdy więcej mi się nie przyśnią… Wydawało mi się, że przy tobie one mnie nie nawiedzą.

− Eve to nie był sen. Ja też słyszałem te krzyki.

− Jak to? − Podniosła głowę. Powoli docierało do niej, co Mark mówi.    

− Eve, to się działo naprawdę. To nie był sen. Ktoś tam katował kobietę. Wydaje mi się, że masz rację. Tam jest jeszcze jedno piętro. Nigdy tego nie analizowałem. Ślepo wierzyłem w to, co mi mówią. Ty nie masz tendencji to bezmyślnego ufania ludziom. Ja mam.

− Nieprawda. Tobie zaufałam od razu.

− Tak, ale zauważyłaś, że z Evanem coś jest nie tak. Kiedy byłaś zajęta Ryanem, Evan wyprawiał dziwne rzeczy. Słyszałem dziwne głosy… Generalnie, dużo cię ominęło. Chyba Kristen przeszła do akcji.

− Opowiedz mi!  − Wyprostowała się.

− Po pierwsze, kiedyś potrzebowałem czegoś od Evana. Kiedy wychodziłem z pokoju, zauważyłem, że idzie na klatkę schodową prowadzącą do sali ćwiczeń. Poszedłem za nim. Usłyszałem dziwny łomot i pobiegłem na górę, ale nie było go nigdzie ani na schodach, ani w sali ćwiczeń. Za to na schodku, gdzieś w połowie wysokości, był wyraźny ślad, jakby ktoś coś przesuwał. Niestety nie udało mi się znaleźć tam żadnego wejścia.

− To dobrze. Gdyby Evan cię przyłapał, Bóg wie, co by ci zrobił… dobrze, że tam za nim nie wszedłeś. Coś jeszcze?

Mark zaczął opowiadać o tym, co widział. Jak Evan przynosił różne dziwne przedmioty do domu. Między innymi wielkie, stare lustro w złotej oprawie. Pewnie byłoby to całkiem normalne, gdyby nie fakt, że lustro było całe potłuczone, a Evan za wszelką cenę chciał je ukryć przed Kathy. Potem zaczął znosić jedzenie do tajnego pokoju. Jedzenie i te duże tabletki na wzmocnienie. Eve powoli zaczynała się domyślać prawdy. Zaczęła ją składać z tym, co widziała we wspomnieniach Evana…

− Mark… − zaczęła, ale on już wiedział, co chce powiedzieć.

− To jest właśnie najdziwniejsze w tym wszystkim i to mnie najbardziej skłania ku stwierdzeniu, że Evan jest pod wpływem Kristen i… że kogoś ukrywa na strychu.

− Mark, co się stało z… − próbował ją uciszyć, ale Eve postanowiła dokończyć to zdanie i położyła mu tylko palec na ustach −                 … z Kristen po tym, jak cię zostawiła?

− No właśnie, tego mi nigdy nie powiedziano, a ja nigdy nie pytałem. Wcale nie chciałem wiedzieć. Nie interesował mnie jej los. Najwyraźniej niesłusznie. − Westchnął ciężko. Eve wiedziała, że dalsza część tej rozmowy będzie dla niego trudna.

− Mark, wiem, że to trudne i że to boli... ale powiedz mi, co widziałeś i słyszałeś.

− Kristen... Nie widziałem jej, ale ten głos zapamiętałem na całe życie. Była czymś podekscytowana. Rozmawiali półgłosem, ale po intonacji wywnioskowałem kilka rzeczy. − Mark wziął głęboki oddech. − Po pierwsze, cokolwiek ma się stać, planują to od dawna. Po drugie, Evan uratował mnie na jej prośbę, wtedy jeszcze nie był pod jej wpływem. Kristen potrzebowała mnie... − Przełknął głośno ślinę. − Musi cofnąć czas, żeby ocalić swojego ukochanego, ale ponieważ moja moc nie ujawniła się przy niej, to postanowiła zaryzykować moją śmiercią i przekazać mnie Karen. Miała nadzieję, że między nami zaskoczy, ale Karen jest dla mnie jak siostra, więc znaleźli ciebie. Jesteś tu tylko ze względu na mnie. Po trzecie, realizacja planów Kristen jest prawdopodobnie kwestią kilku tygodni. Wtedy rozmawiali o dwóch, trzech miesiącach, ale od tamtego czasu przez ponad miesiąc siedziałem zamknięty w pokoju. – Spojrzał na Eve, żeby sprawdzić, czy może kontynuować. Nie chciał jej robić wyrzutów, ale taka była prawda. Jej oczy zrobiły się nagle ciemnoszare, a jej usta wyszeptały tylko nieme „przepraszam”.

− Czy masz jakieś podejrzenia, o co im może chodzić?

− Nie mam pojęcia, ale powiem ci jedno… Jeśli Kristen jest w to zamieszana, to nic dobrego z tego nie wyniknie. Ona nie ma żadnych skrupułów, a jedyne, co ją interesuje, to jej własne interesy. Nie zdziwiłbym się, gdyby planowała zamach stanu albo coś podobnego… − Zawahał się chwilę i dodał: − Zrobi wszystko, żeby osiągnąć swój cel.

− Hmmm….

− A ty? Nie widziałaś w myślach Evana nic, co mogłoby nam wyjaśnić ich plany?

Eve rozejrzała się. Miasto dopiero budziło się do życia. Było wcześnie nad ranem, ale słońce wisiało już nad horyzontem i zalewało park nieśmiałym światłem poranka. Co jakiś czas mijali ich biegacze. Wszyscy ze słuchawkami na uszach. Nie mogli usłyszeć rozmowy. Poza tym już jakiś czas temu Eve zauważyła, że w tym mieście każdy jest na tyle pochłonięty samym sobą, że nie zareagowałby nawet, jakby mu ktoś do ucha krzyczał o nadprzyrodzonych zdolnościach. Przez chwilę jeszcze się rozglądała, ale nie zauważyła niczego podejrzanego, wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić.

− Tak. Widziałam ją, jak rozmawiała o zawładnięciu ludzkością. Z jakimś czerwonookim imieniem Marcus. − Eve poczekała chwilę z nadzieją, że Mark jej coś podpowie, ale on milczał zamyślony. −  Mówi ci to coś?

− Nie. − Pokręcił głową. − Co jeszcze mówiła?

− Chciała odzyskać ciebie. A Marcus… − urwała − …Marcus chciał użyć mnie do ogarnięcia iluzją wszystkich ludzi. Mówili, że on i Kristen nie mają takiej mocy i to ich zabije.

− Po moim trupie jak Kristen dostanie cię w swoje łapy! − zacisnął pięści ze złości.

− Uważaj, czego sobie życzysz, Mark. − głos Eve był cichy, miała wrażenie, że nie należy do niej.

− Czy udało ci się zobaczyć coś jeszcze?

− Nie, niestety nic, co by mi się teraz kojarzyło. Podejrzewam, że to nie Kristen rządzi tym wszystkim, tylko ten Marcus. Mówili coś o ratowaniu kogoś. Może to ten ukochany Kristen…  − Westchnęła i dodała: − Musimy się dowiedzieć, kim on jest. Kim jest ten Marcus. I co zamierzają zrobić z Evanem, jak przestanie im być potrzebny.

− A co z Kathy? − zapytał smutno Mark. − Widziałaś ją ostatnio?

− Katny… − Eve powtórzyła to imię zupełnie nieświadomie. Myślami była już gdzie indziej. − Kathy! − krzyknęła nagle. − Przecież to ona krzyczała z rana!

− Cholera, masz rację!

Zerwali się na równe nogi i popędzili z powrotem do domu. Wypadli z windy prosto na Evana. Wyglądał co najmniej dziwnie. Jego koszula była podarta. Włosy miał rozczochrane, na policzku w kilku miejscach rozmazane ślady szminki. Eve gotowa była przysiąc, że ten sam odcień nosiła Kathy.  Jego spodnie nosiły ślady jakiejś czerwonej substancji, ale Eve wolała nie myśleć, że to może być krew. Stanęła osłupiała i pociągnęła Marka za rękaw. Oboje patrzyli chwilę na Evana zszokowani, ale on udawał, że nie wie, o co im chodzi. Stał przed nimi jak gdyby nigdy nic z założonymi rękami. Zadał im nieme pytanie.

− Ścigaliśmy się. Wygląda na to, że wygrałam. − Eve uśmiechnęła się od ucha do ucha i szturchnęła Marka w bok. − Chyba musisz potrenować. Od jutra codziennie rano zabieram cię na jogging po Central Parku. − Obdarzyła Marka złośliwym uśmieszkiem i zwróciła się do Evana. − Chcesz biegać z nami?

Markowi opadła szczęka, tego się nie spodziewał. Eve dyskretnie go kopnęła, żeby przywołać go do porządku.

− Zobaczymy, który z was jest lepszym długodystansowcem. − Zachęcała, przechyliwszy nieco głowę na bok.

− Dobra, w sumie czemu nie. − Evan się uśmiechnął, ale patrzył podejrzliwie na Eveline. − O której jutro zbiórka, pani trener?

− 6.30 przy windzie. − Zakomenderowała Eve. − Do zobaczenia! − Uśmiechnęła się i złapała Marka za rękę, ciągnąc go do pokoju.

W połowie drogi przypomniała sobie jeszcze o jednym. Postawiła zasłonę dla swoich myśli i krzyknęła przez korytarz.

− Evan!

− Co?! – odwrócił się i spojrzał jej w oczy. O to jej chodziło. Teraz tylko musiała ciągnąć tę konwersację jak najdłużej. Z takiej odległości było mniejsze niebezpieczeństwo, że Evan się zorientuje, co chciała zrobić. Niestety, odległość okazała się zbyt duża i nie udało jej się zobaczyć żadnych wspomnień.

− Nie wiesz, czy Alice i Klive byliby zainteresowani?

− Raczej nie. Klive teraz intensywnie ćwiczy. Niedawno odkrył swoją moc. Umie władać żywiołami − powiedział i uśmiechnął się triumfalnie. − Ostatnio starał się zapanować nad ogniem i podpalił ulubiony dywan swojej ukochanej. Alice odbudowała wtedy ścianę dzielącą ich pokoje. Teraz non stop stoi nad nim z wiadrem wody, pilnując, żeby nie puścił z dymem całego mieszkania.

Mark krztusił się ze śmiechu. Eve także się uśmiechnęła, a po chwili dołączył do nich Evan. 

− Szkoda… im nas więcej, tym raźniej. − Wiedziała, że dużo ryzykuje, ale liczyła na to, że Evan się niczego nie domyśli. Modliła się, żeby Mark myślał teraz o ptaszkach. − To może Kathy?

− Kathy? − Evan wyraźnie zesztywniał na wspomnienie żony. − Dlaczego o niej pomyślałaś?

− Bo… − Eve zawahała się chwilę − …bo tylko ona nam została. Evan i Alice odpadli, Ryan nie jest w stanie. Karen nie odciągniemy od jego łóżka nawet wołami. Została tylko Kathy. Wiesz, im więcej, tym raźniej − Eve uśmiechnęła się porozumiewawczo do Marka.

− No tak. − Evan wyraźnie się rozluźnił. −  Kathy nie ma. Wyjechała na sympozjum medyczne do… do Baltimore. Wiesz Mark, że lubi jeździć na takie zjazdy.

− No tak… − mamrotał Mark, a Eve szturchnęła go nieznacznie, żeby wykazał więcej entuzjazmu − Tak, pamiętam. W zeszłym roku jeździła niemal co miesiąc.

− Cóż. Zostaje nasza trójka. Do zobaczenia o 6.30 przy windzie! − Eve uśmiechnęła się najserdeczniej jak potrafiła, po czym odwróciła się na pięcie i pociągnęła Marka do ich pokoju.

− Widziałaś jak?… − zaczął Mark, ale Eveline natychmiast zamknęła mu usta pocałunkiem. Mark od razu pojął, o co chodzi. Podejrzewała, że Evan podsłuchuje. Ba, nie tylko podsłuchuje, ale i podgląda. W przeciwnym razie nie ryzykowałaby pocałunku, tylko zakryłaby mu usta dłonią. Świadom powodu czy nie, nie zamierzał zaprzepaścić szansy. Skoro Eveline zdecydowała się zaryzykować, należało wykorzystać sytuację. Tak bardzo brakowało mu jej bliskości w ostatnim czasie. Tak bardzo stęsknił się za zapachem jej włosów, za miękkością ust, za ciepłem jej ciała, że nie mógł jej teraz wypuścić. Było mu tak niesamowicie dobrze. Tak wspaniale, że nie miał najmniejszej ochoty, żeby to się kiedykolwiek skończyło.

Usta Eve powoli odsuwały się od jego ust. Objął ją mocno i przyciągnął do siebie. Chciała coś powiedzieć, ale pocałował ją. Po chwili odsunął się i spojrzał na nią. Od jego gorącego wzroku zakręciło jej się w głowie. Otworzyła usta, ale znów zamknął je pocałunkiem. Próbowała jeszcze kilka razy, ale Mark za każdym razem robił to samo. Trzymał ją mocno. Trochę za mocno. Z początku usiłowała się dyskretnie wyswobodzić z jego objęć, ale nie miał najmniejszego zamiaru jej puścić, więc w końcu poddała mu się. Kiedy przestała się szamotać, Mark zwolnił uścisk, wplótł jedną rękę w jej włosy, przyciągnął jej twarz do siebie i bardzo delikatnie musnął wargami jej usta.

Ciepło jego warg i bicie jego serca były tym, czego potrzebowała Eve, żeby się uspokoić po odkryciach tego dnia. Przylgnęła do niego i odwzajemniła pocałunek. Oboje zamarli, oczekując zmian czasu lub iluzji. Nic się nie stało. Odetchnęli z ulgą i zaczęli się namiętnie całować. Pragnęli tego od czasu spotkania na lotnisku.

Błysk srebrzystego jak poświata księżyca światła rozświetlił cały pokój.

Usta Eve powoli odsuwały się od jego ust. Objął ją mocno i przyciągnął do siebie. Chciała coś powiedzieć, ale pocałował ją. Po chwili odsunął się i spojrzał na nią. Od jego gorącego wzroku zakręciło jej się w głowie. Otworzyła usta, ale znów zamknął je pocałunkiem. Próbowała jeszcze kilka razy, ale Mark za każdym razem robił to samo. Trzymał ją mocno. Trochę za mocno. Z początku usiłowała się dyskretnie wyswobodzić z jego objęć, ale nie miał najmniejszego zamiaru jej puścić, więc w końcu poddała mu się. Kiedy przestała się szamotać, Mark zwolnił uścisk, wplótł jedną rękę w jej włosy, przyciągnął jej twarz do siebie i bardzo delikatnie musnął wargami jej usta.

Ciepło jego warg i bicie jego serca były tym, czego potrzebowała Eve, żeby się uspokoić po odkryciach tego dnia. Przylgnęła do niego i odwzajemniła pocałunek. Oboje zamarli, oczekując zmian czasu lub iluzji. Nic się nie stało. Odetchnęli z ulgą i zaczęli się namiętnie całować. Pragnęli tego od czasu spotkania na lotnisku. 

Błysk srebrzystego jak poświata księżyca światła rozświetlił cały pokój.

Usta Eve powoli odsuwały się od jego ust. Objął ją mocno i przyciągnął do siebie. Chciała coś powiedzieć, ale pocałował ją. Po chwili odsunął się i spojrzał na nią. Od jego gorącego wzroku zakręciło jej się w głowie. Otworzyła usta, ale znów zamknął je pocałunkiem. Próbowała jeszcze kilka razy, ale Mark za każdym razem robił to samo. Trzymał ją mocno. Trochę za mocno. Z początku usiłowała się dyskretnie wyswobodzić z jego objęć, ale nie miał najmniejszego zamiaru jej puścić, więc w końcu poddała mu się. Kiedy przestała się szamotać, Mark zwolnił uścisk, wplótł jedną rękę w jej włosy, przyciągnął jej twarz do siebie i bardzo delikatnie musnął wargami jej usta.

Ciepło jego warg i bicie jego serca były tym, czego potrzebowała Eve, żeby się uspokoić po odkryciach tego dnia. Przylgnęła do niego i odwzajemniła pocałunek. Oboje zamarli, oczekując zmian czasu lub iluzji. Nic się nie stało. Odetchnęli z ulgą i zaczęli się namiętnie całować. Pragnęli tego od czasu spotkania na lotnisku. 

− Mark, ty to robisz specjalnie − wysapała Eve, gdy udało się jej wyswobodzić z jego objęć.

Mark uśmiechał się szelmowsko w odpowiedzi.

− Czy możesz sobie nie robić ze mnie żartów.

− Wiedziałem, czułem, że odpływasz i że za chwilę to przerwiesz, a wcale tego nie chciałem – wyznał, patrząc się na własne buty.

− Tak, zapomniałeś mi tylko wymazać to z pamięci.

− Ale ja nie chciałem ci tego wymazywać z pamięci. Chyba sama byś tego nie chciała, co? – Odpowiedź na to pytanie była aż nadto oczywista. – Chciałem, żebyś miała takie same wspomnienia jak ja. To był nasz pierwszy prawdziwy pocałunek bez przeszkód.

− Prawie. − Eve się skrzywiła. − Masz rację, zaczynałam tracić kontrolę…

− Ale byłaś tego świadoma i byłaś gotowa przestać. To ogromny postęp. Jeszcze ze trzy lata i będziemy się mogli całować jak normalni ludzie. – Uśmiechnął się ironicznie. 

− Taaaaa… Jeszcze tylko trzy lata… − westchnęła Eve. − Chciałabym, żebyśmy byli zwyczajnymi ludźmi…

− To by nie było fajne. Jestem od ciebie ze sto lat starszy. Gdybyśmy się urodzili zwykłymi śmiertelnikami, nigdy bym cię nie poznał. Chyba tak jest jednak lepiej, co? − Uśmiechnął się i pocałował ją w czubek nosa.

Uśmiechnęła się. Miał rację. To, że się spotkali, jest wbrew porządkowi tego świata i powinni być wdzięczni losowi, że mogli się poznać. W normalnych warunkach Mark byłby co najwyżej chłopakiem jej praprababci.

− Mark, kiedy ty się właściwie urodziłeś? − zapytała nagle Eve, uświadomiwszy sobie, że w zasadzie nic o Marku nie wie.

− 28 lutego.

− Roku Pańskiego?

− 1877 roku, w Paryżu.

− O cholerka. Faktycznie jesteś mocno starszy!

− Tak.

Niezręczna cisza. Eve chciała się dowiedzieć więcej o Marku. Chwyciła się myśli, która była najbliżej. Jedynego punktu zaczepienia, który miała.

− A ten fortepian? Mówiłeś, że należał do twojego przyjaciela…

− Nie do końca…