Lustro 15 - Jestem gotowa

Tobias i Ryan wrócili do fabryki wieczorem. W hali było cicho, za cicho. Wiedzieli, że coś się stało. Adam skinął na nich kiedy tylko się pojawili.

- Mieliśmy mały wypadek. – powiedział, a widząc ich przerażone miny dodał szybko – W zasadzie to nic poważnego. – powiedział patrząc na Tobiasa. – Szkoda, że cię nie było…

- Co się stało? – zapytał z przejęciem.

- Jedna z kobiet zasłabła. – westchnął – Przegięli z ilością atakujących.

Tobias poruszył się niespokojnie, przesunął czapkę na tył głowy i wpatrywał się w Adama badawczo.

- Pamiętasz, że ja kobiet nie leczę? – zapytał.

- Dlaczego? – wyrwało się z ust Ryana, ale kiedy spojrzał na minę Tobiasa wiedział, że nie powinien był pytać.

- Dlatego, że dotykanie kobiet powoduje, że nawiedzają mnie wspomnienia najgorszego okresu mojego życia – powiedział zaciskając zęby i nasuwając czapkę głęboko na oczy – I Adam powinien o tym wiedzieć.

- Przepraszam – powiedzieli szybko Adam i Ryan. Obaj dobrze wiedzieli, że przy Tobiasie muszą uważać na to, co mówią i robią.

Tobias wzruszył ramionami i uśmiechnął się lekko.

- Pewnie chciałeś mnie prosić, żebym więcej nigdzie nie uciekał, co? – skinął głową w stronę Adama.

- Tak – potwierdził – Wiem, że nie lubisz tłumów, ale proszę cię, żebyś tu był. Na wszelki wypadek…

Tobias uśmiechnął się i delikatnie skinął głową po czym odwrócił się na pięcie i poszedł do swojego posłania. Wziął do ręki gitarę i zaczął cicho grać.

……

Kolejne dni w fabryce mijały na monotonnych ćwiczeniach, ciągłych zmianach grup i ustawień, które Adam zarządzał dla urozmaicenia rutyny. Wszyscy regularnie robili przerwy i odpoczywali zgodnie z harmonogramem, który dla każdego przygotował Adam.

Tobias nie szukał już samotności. Każdą wolną chwilę spędzał z Ryanem. Czas treningów sprawił, że stali się dobrymi przyjaciółmi. Polubili się bardzo. Tobiasa odprężał niespotykany spokój, który bił od Ryana. Z kolei Ryan lubił cięty humor i wyjątkowy optymizm Tobiasa. Stali się najlepszymi przyjaciółmi.

………

- Jutro pełnia – odezwał się Adam patrząc na zgromadzone przed nim Zwierciadła. – Czy wszyscy pamiętają w jakiej kolejności atakujemy i jakie pozycje mamy zająć?

Odpowiedział mu bliżej niezidentyfikowany pomruk, więc wyjaśnił po raz kolejny, że w pierwszej fazie natarcia wszyscy staną na wzgórzu oddalonym o około półtora kilometra od zamku. Na początku atakować mieli władcy czasu, iluzjoniści i władcy żywiołów. Drugi etap wymagał udziału telekinetorów i  przeniesienia się pod same mury zamku. W trzecim etapie do natarcia przystąpić mieli kontrolerzy emocji i Karen, jako jedyne medium dusz.

 - Teleporterzy będą pomagali pomiędzy fazami. – powiedział – Do drugiej fazy przeniesiecie najpierw telekinetorów, a przy trzeciej zajmiecie się w pierwszej kolejności kontrolerami emocji. – rozejrzał się po twarzach zgromadzonych – Wszystko jasne?

- Tak! – krzyknęli chórem.

- W takim razie pakujcie się! – krzyknął – Dziś zaczynamy transport do Polski. Znowu mamy kawał drogi do przebycia. Teleporterzy będą pracowali non stop.

- Tak jest! – krzyknęli chórem i rozeszli się do swoich posłań, żeby spakować niezbędne rzeczy.

Adam jeszcze raz rozejrzał się po fabryce. Z tłumu wyłowił twarz kobiety, która zasłabła podczas treningów. Machała do niego, jakby chciała pokazać, że nic jej nie jest.

Uśmiechnął się i odmachał do niej.

……..

Ryan nieśmiało zajrzał pod zasłonę iluzji, gdzie Karen miała powoli dochodzić do siebie. Denerwował się, że nie wróci do sił przed atakiem i że nie będą mogli powstrzymać Marcusa, że znowu zawiodą i przez najbliższe sto lat będą się ukrywali w tej obskurnej fabryce.

Martha skinęła na niego i uśmiechnęła się serdecznie.

- Budzi się. – powiedziała wskazując głową Karen. – Zostawię was samych.

Wstała i zabierała się do wyjścia, kiedy Ryan złapał ją za rękę.

- Nic jej nie będzie? – zapytał z przejęciem. – Udało ci się ją wyleczyć?

Uśmiechnęła się. Oczy jej zabłysły.

- Może mam nietypowy dar, ale wiem jak się nim posługiwać. – odparła spokojnie kładąc mu rękę na ramieniu. – Będzie pamiętała co zrobiła i sumienie może ją gryźć, ale duchy zabitych nie będą jej więcej nawiedzać.

- Dziękuję ci… – powiedział Ryan puszczając jej rękę i pozwalając jej odejść. – Dziękuję. – powtórzył.

Martha uśmiechnęła się do niego przez ramię i skinęła głową. Wyszła szybko zostawiając ich samych.

Ryan odwrócił wzrok na Karen. Wpatrywała się w niego bursztynowymi oczami z szerokim uśmiechem na ustach.

- Witaj – powiedział.

Nie odpowiedziała tylko usiadła szybko i  przyciągnęła go do siebie całując namiętnie w usta. Zamarł na moment, ale po chwili objął ją mocno i pogłębił pocałunek delikatnie głaszcząc ją po włosach. Karen wdrapała mu się na kolana i wtuliła się w niego całym ciałem. Położyła mu głowę na ramieniu i musnęła ustami jego szyję.  Uśmiechnął się i odsunął się na tyle, żeby móc na nią spojrzeć.

- Wszystko w porządku? – zapytał z troską w głosie.

- Tak – odparła przytulając się do niego ponownie. – Teraz już tak.

- Jak się czujesz? – zapytał.

Karen wyczuła dziwną nutę w jego głosie. Miała wrażenie, że zmusza się, żeby zapytać ją o samopoczucie, kiedy tak naprawdę chciałby ją zapytać o coś zupełnie innego. Nie wiedziała o co, ale czuła, że to może być ważne.

- Ryan, o co ci chodzi? – patrzyła na niego podejrzliwie przymrużonymi oczami.

 Zaśmiał się nerwowo i pogładził ją kciukiem po policzku.

- Jak to? – zapytał nie patrząc na nią. – Nie mogę zapytać jak się czujesz?

- Możesz, ale powiedz mi dlaczego o to pytasz… - odsunęła się od niego.

Ryan przełknął głośno ślinę. Nie spodziewał się, że Karen tak szybko odkryje, że nieobecność Eve martwi go bardziej niż jej stan zdrowia.

 - Tylko nie kłam. - ostrzegła – Bo zawołam Tobiasa. 

Podniósł na nią wzrok i westchnął głęboko mając nadzieję, że nie zdenerwuje się za bardzo tym, co jej za chwilę powie.

- Martwię się, że jeśli nie będziesz w pełni sił i nie zabijesz Marcusa, to nigdy nie odzyskamy Eve. – spuścił oczy i wbił wzrok we własne dłonie.

- Boisz się, że nie będę w stanie kogoś zabić, ale nie przeszkadza ci świadomość, że jeśli to zrobię, do końca życia będę miała wyrzuty sumienia? – powiedziała oskarżycielskim tonem. – Myślałam, że ci na mnie zależy, ale najwyraźniej się myliłam. – wstała i cofnęła się kilka kroków.

- Zależy mi na tobie, ale na Eve też. Jest moją siostrą. Zrozum, proszę… - podszedł do niej i złapał ją za rękę.

- Rozumiem. – westchnęła – Nawet nie wiesz jak bardzo rozumiem. Jestem gotowa. Zabiję Marcusa kiedy tylko nadarzy się okazja.

- Zrobisz to mimo, że wiesz, że będzie cię dręczyło sumienie? – zapytał zdumiony. – Dlaczego?

Spojrzała na niego jakby chciała mu powiedzieć coś bardzo ważnego, ale tylko machnęła ręką.

- Nie ważne. Jestem gotowa.