Odbicie 30 - Teoria

Tobias uparcie wpatrywał się w Jeremy’ego kiedy ten kartkował gorączkowo dziennik Damena. W końcu przestał i podniósł wzrok. Speszyło go natarczywe spojrzenie Tobiasa.

- Pali się gdzieś? – zapytał zdezorientowany – Coś się stało?

- Bardzo dużo się stało – odparł Tobias.- Od kiedy nie wychodziłeś z biblioteki?

Jeremy wzruszył ramionami .

- Praktycznie od czasu, kiedy tu przybyliśmy. Adam na bieżąco mnie informował co się dzieje.

Alice poruszyła się niespokojnie na wspomnienie partnera. Jeremy spojrzał na nią podejrzliwie.

- Jeśli ona tu jest, to gdzie jest Adam? – zapytał.

Tobias wyjaśnił mu co się stało w ciągu ostatnich kilku dni. Powiedział mu o odnalezieniu Kristen, o tym jak Darren ją tu przyprowadził i niechcący wskazał ciemnym mocą najsłabszy punkt iluzji. W końcu powiedział jak zauważyli, że iluzja pęka i popędzili zaalarmować Adama. Pominął fragment o tym, że Alice była na niego wściekła, bo przeszkodził im w dość intymnej chwili.

- I wtedy wszyscy razem wyszliśmy na dziedziniec, gdzie już gęstniał tłum zaniepokojonych Zwierciadeł. – ciągnął – Wszyscy iluzjoniści pracowali nad wzmocnieniem najsłabszego punktu, ale niestety siły ciemności okazały się być potężniejsze.

Jeremy poruszył się niespokojnie na krześle.

- Co z Caroline? – zapytał na wszelki wypadek pokazując im ją w myślach.

Alice jęknęła i zasłoniła usta twarzą. Nie poznała jej, kiedy Marcus groził jej śmiercią.

- Wszystko z nią w porządku. – odparł Tobias – Można powiedzieć, że Alice uratowała jej życie.

- Można powiedzieć? – Jeremy spojrzał na Alice – Jak to?

Alice westchnęła i opowiedziała mu co się działo dalej.

- Siły ciemności przedostały się na dziedziniec. W pierwszej linii stał Tobias i na nim skupił się najpierw gniew Marcusa. Zabił go. – spojrzała niepewnie na zakochanych.

Tobias objął Eve ramieniem i przyciągnął mocno do siebie. Trzęsła się na samo wspomnienie tego, co się stało. Nawiedziły ją te same uczucia. Alice poklepała ją przepraszająco po ramieniu.

- Musisz go strasznie kochać, jeśli duchy go wypuściły – powiedział Jeremy.

Eve skinęła głową i ukryła twarz w zagłębieniu szyi Tobiasa. Nie chciała po raz kolejny rozpamiętywać tego, co się stało.

- Wróćmy do tematu – powiedział Tobias – Marcus porwał Darrena, Adama i Marka. Zażądał, żeby oddać mu Kristen.

Jeremy przytaknął.

- Kristen niedawno odeszła, żeby go poszukać. – powiedziała Alice.

- I liczycie na to, że Marcus odda Adama i resztę? – zapytał przekrzywiając głowę w bok – wątpię.

- Ja też – powiedział Tobias. – Dlatego musisz nam powiedzieć co wiesz, żebyśmy mogli zacząć działać.

Jeremy skinął głową i obrócił dziennik Damena tak, żeby Tobias mógł przeczytać to, co tam było napisane. Eve również przesuwała wzrokiem po tekście.

- Nic z tego nie rozumiem – powiedział Tobias.

Jeremy uśmiechnął się.

- Musisz się nauczyć czytać między wierszami. Damen był mistrzem w ukrywaniu podpowiedzi. – powiedział wskazując jedną linijek tekstu. – Tu na przykład napisał, że „musi zobaczyć pierwsze wrota”.

Tobias wzruszył ramionami i pokręcił przecząco głową, dając znak, ze nic mu to nie mówi.

- Do tego potrzebny mi był Adam – Jeremy uśmiechnął się. – Tafla szkła została stworzona u niego w domu. Pierwsze wrota to drzwi do jego pokoju.

- Ale co to znaczy, że musi zobaczyć pierwsze wrota? – zapytała Alice.

Jeremy przekartkował zapiski i wskazał inny fragment tekstu.

- „Stworzyć po raz kolejny swoje pierwsze dzieło” – przeczytała na głos Eve.

- Rozumiecie?

Pokręcili głowami. Jeremy westchnął.

- Jakie dzieła tworzy lustro? – zapytał patrząc na nich wyczekująco.

- Odbicie – powiedziała cicho Eve.

- Bingo! – uśmiechnął się. – Lustro musi odbić pierwsze wrota, jakie zobaczyło kiedykolwiek.

Tobias podrapał się w głowę.

- Mówiłeś, że gdzie są te drzwi? – zapytał.

- Tego nie wiem – wzruszył ramionami Jeremy – Adam twierdzi, że nie ma ich u niego w domu. Mówił, ze zostały skradzione. Pamiętał, że gdzieś je później widział, ale nie może sobie przypomnieć gdzie.

- Jakie to były drzwi? – zapytała Eve.

Jeremy wzruszył ramionami.

- Podejrzewam, że stare.

- Wiktoriańskie, rzeźbione drzwi – odezwał się Tobias – Nie raz przez nie przechodziłem – uśmiechnął się. I też mi się wydaje, że gdzieś je później widziałem.

Eve wstała i zaczęła chodzić w tę i z powrotem. Wiedziała gdzie są te drzwi. Była tego prawie pewna. Opuściła zasłonę myśli i przywołała jedno ze wspomnień z domu w Nowym Jorku. Moment, w którym Mark prowadził ją na pierwszy trening. Dokładnie przyjrzała się wtedy drzwiom, które prowadziły do krętej klatki schodowej.

- Gdzie to jest? – zapytał Tobias podchodząc do niej i łapiąc ją za ramiona.

Uśmiechnęła się szeroko i spojrzała na Alice.

- W nowym Jorku – powiedziała podbiegając do nich Alice. – W mieszkaniu Evana.

- Czyli musimy tam pójść, tak? – zapytał Tobias.

Jeremy pokręcił głową.

- Ja swoje zrobiłem. Wiem jak zniszczyć lustro. Niestety nie mam pojęcia gdzie je znaleźć. Tym mieli się zająć wieszcze, a oni wciąż nie mają pojęcia co i jak. Nie wiem dlaczego nic nie widzą. Może siły ciemności zasłaniają im przyszłość. – wzruszył ramionami. – Myślę, że dopóki nie znajdziemy lustra, nie powinniśmy się stąd ruszać.

Tobias skinął głową. Wiedział, że opuszczenie zamku może być niebezpieczne. Musieli w jakiś magiczny sposób zmotywować wieszczy do cięższej pracy. Czuł, że czas im się kończy. Czuł, że duchy ciemności za często ingerowały w ten świat. Bał się, żeby nie stały się jego częścią.

Chciał odejść, ale przypomniał sobie o jeszcze jednej rzeczy. Podszedł do Jeremy’ego i położył mu rękę na ramieniu. Wpatrywał się w niego czekając aż odwzajemni spojrzenie. Ich oczy spotkały się.

- Nikomu o tym nie mów – powiedział – Nie wiem komu możemy ufać.

Jeremy skinął głową. Wiedział doskonale, że takie informacje powinien zachować dla siebie.

- Czy ktoś oprócz nas wie o tym wszystkim? – zapytał z naciskiem Tobias

- Tylko Adam.

– Przypomnij sobie, to ważne. Nikt nie będzie miał do ciebie pretensji – powiedział patrząc mu uważnie w oczy.

Żałował, ze nie jest już wykrywaczem kłamstw. Bez tego czuł się słaby, ale gdyby po raz kolejny miał podjąć decyzję o oddaniu mocy w zamian za życie Eve, zrobiłby to bez wahania.

- Tylko Adam – powtórzył Jeremy patrząc mu prosto w oczy.